Terwijl afgelopen weekend zo'n beetje elke vogelaar zich naar Noord Holland begaf, om de Roodkeelnachtegaal te zien, bevonden wij ons in het uiterste zuiden van ons land, in het Geuldal in Limburg. Het weer was stralend en de omgeving prachtig, met
telkens weer een nieuw uitzichtpunt over de Geul en de glooiende heuvels. Zaterdag prachtig groen en zondag schitterend wit van de sneeuw. Het ene moment moest ik terug denken aan de strips van Asterix en Obelix, omdat we overal de beroemde Maretak zagen in
de bomen en die moest met een gouden snoeimes gesneden worden, anders kon Panoramix de toverdrank niet brouwen. Mijn zakmes zou dan in zinloze poging zijn. Een olijke grijns kon ik niet onderdukken, toen ik me bedacht dat het wel Maretak moest zijn, die groeide
in de eikenbossen, maar in het Geuldal zagen we ze in elk geval meestal in wilgen en niet in eikenbomen.
Heerlijk dat mijmeren over alles wat je ziet, flinke snotneus door de vrieskoude wind, vreselijke baggerschoenen doordat alles drijfnat was,
maar we konden er echt van genieten en stonden niet in een rij voor een vogeltje of wat dan ook. Hoe toeristisch in de zomer, hoe stil in de winter. Nou ja stil! Het vogelleven was erg actief, een nimmer ophoudende lach en gesnater van een zwarte specht, die
een loopje met ons nam. Of de invasies van kramsvogels, die met een bescheiden gekakel en hun hele houding lieten merken, dat ze maling aan heel de wereld hadden. Dan kom je nog een Middelste Bonte Specht tegen, in het jargon kortweg Mibo, die ook wel wat
beters te doen had, dan model te gaan zitten voor twee nietige mensjes. Maar toch was er 1 soort die zich voor het eerst in mijn leven rustig liet fotograferen. Dat wil zeggen, eerst helemaal niet en besloten we maar verder te wandelen langs de Geul naar Mechelen.
Daar was het bijna verlaten, want aan de hoempapa van de muziek te horen en een man te zien die, zo het leek uit Alcatraz was ontsnapt, moest het wel zo zijn dat de locale bevolking vast aan het warm draaien was voor de carnaval. Tja en welke westerse zielpoot
gaat dan een beetje door de natuur lopen baggeren?
Maar op weg terug naar Epen, jawel twee Grote Gele Kwikken kwamen aangevlogen en landen in een sneeuw overdekt land met twee stoppels, vlak voor ons neus. Nu moest het er van komen, vrouw op scherp
gezet dacht ik, camera in de aanslag en weg waren ze weer. Hoe kon dit gebeuren? Langzaam liet ik mijn camera zakken en zag dat mijn vrouw was ddoorgelopen om waarschijnlijk kennis te gaan maken, wat die twee kwikjes niet konden waarderen. Weer dat stripboek,
maar nu die dreigende wolkjes met bliksemschichten en zo.
Ik had de moed maar opgegeven, maar vlak voor we bij de auto terug waren, jawel, daar ging er weer 1 in de goot zitten. Met een gevoel van enorme betrokkenheid uiteraard, heb ik maar snel
mijn auto sleutels liefdevol en zorgzaam afgegeven, opdat mijn vrouwke, kortweg "moek", wel een war bakje koffie had verdiend. Van dit aanbod werd gretig gebruik gemaakt en met een grijns van oor tot oor ben ik de Grote Gele Kwik maar gaan achtervolgen. Het
duurde even maar toe zat hij ineens vlak voor me. En jawel, waar een ander erg verrukt was over de roodkeelnachtegaal, was ik bijzonder tevreden dat ik eindelijk eens voor de eerste keer MIJN grote gele kwikstaart een beetje fatsoenlijk op de foto kon krijgen.
Ach zal u denken, een kinderhand is gauw gevuld. Dat is waar, maar ik was er reuze blij me, dat het nu mijn kinderhandje was.