Vandaag op een rustige, maar toh grijze herfstdag, naar één van mijn favoriete gebieden geweest, samen met mijn vrouw. Jawel de Kwade Hoek zandplaat. Weer of geen weer, de Kwade Hoek heeft altijd iets bijzonders. Mijn favoriete plek voor
de Drieteenstrandlopers uiteraard. Maar ook planten als Zeewolfsmelk em Zeeraket. Maar het is herfst dus de tijd van de paddenstoelen. Je zal denken dat in zulke stuifduinen geen paddenstoelen voorkomen, maar niets is minder waar. Je moet er welliswaar even
naar zoeken, maar ze zijn er volop, deze Zandtulpjes. Zeldzaam zijn ze niet, maar velen zullen er nog noot 1 gezien hebben. De Kwade Hoek was vandaag ook vol herfstkleuren. Nee niet van de boombladeren, maar van het enorme kleurspektakel van de zeekraal. Hoe
somber het weer ook, de kleuren spatten er van af. We hadden gelukkig afgaand tij, waardoor we ook op de slikken konden komen en het is bizar wat je daar aan aantallen vogels ziet. Neem nou de Steenloper, niets bijzonders aan de kust. Maar in de Kwade Hoek
is dat best een bijondere waarneming, omdat er simpelweg nauwelijks stenen zijn. En ja je voelt je daar net zo'n strandjutter, we hebben dan ook een paar leuke roggen eikapsels gevonden. Maar vooral de stilte is oorverdovend indrukwekkend. Een paar andere
voetstappen in het zand, voelen bijna als heiligschennis in het maagdelijke stuifzand. Eeen aantal ijsgorzen maakten de dag wel even heel bijzonder. Het waren geen blijvers, want ze shrokken op en zetten diret koers in Zuidwestelijke rihting. Ook de Cetti's
zangers blijven een unicum voor dat gebied en met ondergaande zon (achter de wolken) namen we in de stilte afscheid van dit indrukwekkende gebied. Tot in november zouden we maar zeggen, wanneer we er weer zijn voor een excursie van Vogelbescherming.