Hoewel het Zouweboezem gebied zelden saai is, was het vandaag weer zo'n dag die weer alles overtrof. Net als een paar jaar geleden, was het vandaag weer "grote uitsluip dag". Tja wat is dat en hoe weet je dat? Libellen kruipen als larf elk voorjaar
uit het water en barsten dan uit hun huidje op bv een rietstengel of het blad van de gele lis. En elke soort schijnt 1 dag in het jaar te hebben, dat ze massaal uitsluipen. Dit keer was het de beurt van de glassnijder. Smaragdlibellen waren al uitgekleurd,
dus die hebben die dag al eerder meegemaakt, de glasnijders die we zagen waren bijna allemaal "vers". Maar in de lucht boven ons hoofd konden we het zien dat het een grote uitsluip dag was. Want op één of andere manier is de boomvalk de enige
die weet dat het staat te gebeuren. Zie je normaal 2 boomvalken in de Zouweboezem, vandaag vlogen er 9, al duikend en jagend heen en weer. Naast de prachitge kleuren van de bloemen, absoluut een fabelachtig gezicht, waar je enthousiast en lyrisch van wordt.
En alsof het niet genoeg was, hadden we ook een keer het geluk, om tot een paar maal toe, heel vlug een waterral te zien voorbij te rennen. Al jaren heb ik deze schuwe vogels overal en nergens gehoord, maar nooit echt gezien. Vandaag hadden we dus wel dat
geluk en kreeg ik zelfs 1x de gelegenheid om er één op de foto te zetten.
In dankbaarheid samenvattend, moet ik eerlijk zeggen dat ik bijna het schaamrood op mijn gezicht kreeg, om het dit jaar maar niet wilde vlotten met het waarnemen
van juffers en libellen, maar gister en vandaag heeft de schade meer dan voldoende ingehaald. Tot vandaag had ik in de Alblasserwaard alleen 1x een bruine winterjuffer gezien en dat was het. Maar de eerste libel die ik vandaag mocht waarnemen was ook nog een
zeldzame soort voor de Alblasserwaard, de smaragdlibel en dan niet één, het waren er in totaal 14. Het kan verkeren, maar wat een dag om dankbaar voor te zijn.