Omdat we volgende week de excursie hebben voor de Vogelbescherming, in de Kwade Hoek bij Stellendam, ben ik vandaag eens een keer samen met mijn vrouw op voor verkenning uit geweest. Dat is in de Kwade Hoek wel nodig, want het kan er rond deze tijd
helemaal blank staan. Het viel mee, het weer was prachtig en het beloofde een mooie tocht te worden. Mooi, bleek dus een te bescheiden term, het was werkelijk adembenemend. Onbeschrijfelijk mooi, die oorverdovende stilte, het afgaand tij en daarmee de droogvallende
zandplaten. Alles wat we zagen was zo intens en in overtreffende trap. Zoals de zeehonden die lagen te zonnen op de zandplaat en totaal niet schuw waren. Duizenden drieteentjes(ja ze waren er weer of nog), bonte strandlopers, steenlopers, bontbekplevieren,
zilverplevieren, scholeksters, tureluurs, rosse grutto's en noem maar op. Hele wolken vogels die opvlogen en het tot een kleuren spektakel maakten in het warme winterlicht. Vormen en sculpturen in de verstoven duintjes, kleuren door mossen, duindoorns, modder,
groen helmgras en het blauw van de lucht weerspiegeld in het water tussen de planten in het overstroomgebied. De grillige kreken, ja alles leek de grootheid van de Schepper te willen uitroepen. Zo'n kleurenpallet, intens leven, dat is door geen mens vast te
leggen op doek of fotó. Je ademde de vrede en vreugde in van de desolate omgeving, waar geen mens te bekennen was en waar wij ons zelf nietig voelden en te gast bij de vogels van de slikken en duinen. Ik hoop van harte dat de deelnemers volgende week
dezelfde ervaring zullen ontvangen en diep onder de indruk zullen raken van de Kwade Hoek.